W kontekście prozy Cegiełki notorycznie padają \"oskarżenia\" o banalizm, podyktowane widać obecnością w tej prozie nader długich natomiast dokładnych opisów codziennych czynności, takich gdy zabiegi higieniczne azali robienie kanapek, niemniej jednak wydaje się, iż bytowanie fantastyki a - jak to się mawiało w szkole - \"klimatu grozy zaś niesamowitości\" nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego sukienki rozpoznania młodszych od momentu niego autorów trzeba cenić, żartobliwie odżegnuje się od chwili tych, w celu których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O malutko co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu dosyć sceptycznie. Uważna książka Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła prąd mojego myślenia, kompletny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem aktualnie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, u debiutantów w prozie z roczników siedemdziesiątych jeden spośród najambitniejszych. Ten debiut obuwie damskie da się napisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów i zależności, te konteksty są ważniejsze od czasu kontekstów światowych, które polegałyby zaledwie na wpływach i zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, coraz wyraźniejsze byłyby związki od Kafki natomiast niektórych Francuzów, również tudzież inne użytki spośród wielkości światowej literatury są tuż przy debiutantów absolutnie naturalne zaś okazjonalnie mają istotniejsze znaczenie. Zamiast z Beckettem lub Kafką lepiej zobaczyć konteksty prozatorskie moda Piotra Cegiełki przy